پاتوفیزیولوژی و درمان جداشدگی رگماتوژن شبکیه

زمینه و هدف: علی رغم مطالعات متعدد انجام شده در مورد عوامل ایجاد کننده و درمان جداشدگی رگماتوژن شبکیه، در این زمینه اختلاف نظر وجود دارد. هدف این مطالعه بررسی متون و مقالات اخیر جهت بررسی عوامل مستعد کننده و روش های درمان این اختلال است. روش کار: این مطالعه با مرور مقالات مرتبط در ده سال اخیر (2004-2014) در pubmed انجام شده است. یافته ها: دو عامل اصلی نگهدارنده اتصال شبکیه به لایه های زیرین، پمپretinal pigment epithelium (rpe)  و ماتریکس بین فتورسپتوری است. فاکتور کلیدی در شروعrrd، ایجاد (pvd) posterior vitreous detachment) است که خود شامل سه مرحله مایع شدن (liquefaction) ویتره، اتصال رشته های کلاژن به هم (syneresis) و نهایتاٌ جمع شدگی زجاجیه (gel contracture) می باشد که منجر به جداشدگی کامل زجاجیه از شبکیه (pvd) می شود. اگر pvd در اثر کشش شبکیه در نقاط اتصال سبب ایجاد سوراخ تمام ضخامت شبکیه شود در 90% موارد rrd اتفاق می افتد. pvd قبل از عمل معمولاٌ با روش معاینه بالینی، اولتراسونوگرافی و optical coherence tomography (oct) قابل تشخیص است، ولی در موارد معدودی ممکن است در معاینه pvd بنظر رسیده، ولی در واقع یک لایه از کورتکس ویتره هنوز به رتین چسبیده باشد. برای اطمینان از تخلیه کامل ویتره در حین عمل می توان از تزریق تریامسینولون استوناید و رنگ های حیاتی مانند brilliant blue g (bbg) استفاده نمود.  نتیجه گیری: عامل اصلی شروع rrd ایجاد pvd است. درمان های rrd شامل خنثی نمودن کشش زجاجیه از بیرون توسط (sb) scleral buckling) و یا حذف تراکشن از داخل با انجام پارس پلانا ویترکتومی (ppv) می باشد. روش دیگری که کمتر مورد استفاده قرار می گیرد رتینوپکسی پنوماتیک (pneumatic retinopexy) است